Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quis istud possit, inquit, negare? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Duo Reges: constructio interrete. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ego vero isti, inquam, permitto. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Hic ambiguo ludimur.: Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;
Bork: Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;
Bork: Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
Sedulo, inquam, faciam.: Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Equidem, sed audistine modo de Carneade?
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.
Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.
Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem
philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum
quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba
corrigi.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.